ആഖ്യാനകലയില്‍ മനസ്സുകളുടെ ബോധധാരയിലൂടെ പുതിയൊരു ധ്വന്യാലോകം ഉണര്‍ത്തിയ വിലാസിനിയുടെ പ്രതിഭയെ അടുത്തറിയാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ്. എത്ര പറഞ്ഞാലും
തീരാത്ത കഥകളുമായി മനുഷ്യാവസ്ഥയെ നേരിട്ട ഒരെഴുത്തുകാരന്‍. മനുഷ്യപ്രകൃതിയുടെ നാനാര്‍ഥവും ക്രിയാവിചിത്രമായ ബന്ധങ്ങളുടെ ആന്തരികതയും ഭാവനയില്‍ എഴുതിയെഴുതിആഖ്യാനകലയുടെ സൌന്ദര്യം തിരഞ്ഞുപോയ എഴുത്ത്. അദ്ദേഹം കഥാവശേഷനായിട്ട് ഒന്നര വ്യാഴവട്ടം തികയുന്നു. കൃതികള്‍ ജീവിക്കുന്നതും വിലയം കൊള്ളുന്നതും പിന്നീട്പുനര്‍ജനിക്കുന്നതും വായയുടെ ലോകത്താണ്, വായനക്കാരന്‍റെ മനസ്സിലാണ്.
എഴുത്തിന്‍റെ പണിപ്പുരയിലെ 'സാധന' എന്തെന്നറിയാന്‍ കൃതികളുടെ അന്തര്‍ലോകത്തേക്കൊരു യാത്ര അനിവാര്യമാണ്. കഥയുടെ സൌന്ദര്യശാസ്ത്രം തൊട്ടറിയാന്‍ ശൈലിയുടെ
അകവും പുറവും അനുഭവിച്ചറിയണം. 'ശൈലീ വിജ്ഞാനീയം' അതാണ്‌ ചെയ്യുന്നത്. രചനയില്‍ സ്വന്തമായൊരു ലോകം സൃഷ്ടിച്ച എഴുത്തുകാരന്‍റെ കൃതികളും, അതില്‍
പ്രതിഫലിക്കുന്ന ദേശ-കാലങ്ങളും എഴുത്തിന്‍റെ ക്ഷേത്രഗണിതവും ജ്യാമിതിയും അടുത്തറിയുകയാണ് 'ശൈലീശാസ്ത്രം. എഴുത്തിന്‍റെ ഉന്‍മാദസാമ്രാജ്യത്തിലെ കല്പനകളും (imageries ) കാലത്തെ പൂരിപ്പിക്കുന്ന രൂപകങ്ങളും ദേശത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ബിംബാവലിയും പുനര്‍വായനയില്‍ ഉയിര്‍കൊളളും. നോവല്‍ കൈയ്യിലെടുത്ത് നൊടിനേരം
കൊണ്ട് വായിച്ചുതള്ളുന്ന അലസപ്രക്രിയയല്ല രണ്ടാംവായന.പ്രത്യേകിച്ച്, താന്‍ നിര്‍മിച്ച പ്രാകാരങ്ങളില്‍ വീണുമരിക്കുകയും പുനര്‍ജനിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരെഴുത്തുകാര ന്‍റെകൊടുങ്കാറ്റു നിറഞ്ഞ രചനാജീവിതത്തിന്‍റെ നാനാര്‍ഥങ്ങളില്‍ മുങ്ങിനിവരുമ്പോള്‍ മുത്തും പവിഴവുമല്ല, കക്കയും വെള്ളാരങ്കല്ലും നമ്മുടെ മുമ്പിലെത്തുന്നു.
സൃഷ്ടി, ഭാഷാപരമായൊരു 'ഏകക' മാണെന്ന സമീപനമാണ് 'ശൈലീ വിജ്ഞാനീയത്തിനു'ള്ളത്. ഭാഷയുടെ, ഭാഷണത്തിന്‍റെ പ്രത്യക്ഷവും പരോക്ഷവുമായ തലങ്ങളെ അത് തൊട്ടറിയുന്നു. ബിംബങ്ങള്‍,അലങ്കാരങ്ങള്‍,മിത്ത
സ്വതന്ത്രവും സുപ്രധാനവുമായ തിരഞ്ഞെടുപ്പാണത് . ഒരു നോവലില്‍നിന്ന് ഏതാനും അദ്ധ്യായങ്ങളോ പാരഗ്രാഫുകളോ തിരഞ്ഞെടുത്ത്, അതിലെ നാമങ്ങളും വിശേഷണങ്ങളും
തൊട്ടുകാണിച്ച്, പദങ്ങളുടെ വിന്യാസക്രമം വിവരിച്ച്,വാക്യഘടനയുടെ സൂക്ഷ്മാംശങ്ങള്‍പോലും അപഗ്രഥിച്ച് ശൈലിയെ സംബന്ധിക്കുന്ന ശാസ്ത്രീയ നിഗമനത്തിലെത്തുന്ന , നോവല്‍രചനയിലെ ജൈവാംശവുമായി ഇഴയടുപ്പമുള്ള ഒരു സൌന്ദര്യവിചാരമായിട്ടാണ് ശൈലീനിരൂപണം നിര്‍വഹിക്കപ്പെടുക.
വിലാസിനിയുടെ ഏഴു നോവലുകളും വശ്യമായ വര്‍ണനകളുടെ മലര്‍വാടികളാണ്.വര്‍ണനകളില്‍ അഭിരമിക്കുന്ന ഈ എഴുത്തുകാരനിലെ കവിയെയാണ്‌ നമ്മള്‍ കാണുന്നത്.
വര്‍ണത്തിന്‍റെ മായികസംഗീതം പോലെ അവ വാര്‍ന്നുവീഴുന്നു. ഭാവന ഇതള്‍ വിടര്‍ത്തുന്ന 'ഊഞ്ഞാല്‍' എന്ന നോവലില്‍ നിന്നൊരു വര്‍ണന നോക്കുക. " ഞാന്‍ തോട്ടരികെ പറ്റി നടന്നു. പോക്കുവയില്‍ കെട്ടുതുടങ്ങിയിരുന്നു. കതിരു നിരന്ന പാടം പുല്ലുപായ വിരിച്ചതുപോലെയിരുന്നു. തോട്ടരികിലെ പൊന്തകളില്‍ പക്ഷികള്‍ ചിലക്കുന്നുണ്ട്. നീരോലിത്തന്ടുകളില്‍ അടക്കാക്കിളികള്‍ ഊഞ്ഞാലാടി രസിക്കുന്നു. തോട്ടുവെള്ളത്തില്‍ ഞാന്നുകിടന്ന കൈതവേരുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ പായുന്ന കുളക്കോഴികളുടെ ചിറകടിയും കൂവലും കേള്‍ക്കാം. കുറച്ചകലെ കുളക്കടവില്‍ ആരോ മുണ്ട് നനച്ചിടുന്നുണ്ട്..."
നോക്കൂ, പോക്കുവെയില്‍ സന്ധ്യയും, പുല്ലുപായ 'ശയനവും' പക്ഷികള്‍ 'മോഹവും' അടക്കാകിളികള്‍ 'കുട്ടികളും' തോട്ടുവെള്ളം 'അബോധമനസ്സും' കൈതവേരുകള്‍ സങ്കീര്‍ണ 'വികാരങ്ങളും ഓര്‍മകളും' ഉണര്‍ത്തുന്നു. ഒരു കൊച്ചുവര്‍ണനയില്‍ ഇതിവൃത്തത്തിന്‍റെ (content ) സംഘര്‍ഷസന്ദര്യം വിലാസിനി വായനക്കാരനിലേക്ക് സംക്രമിപ്പിക്കുന്നു. പാത്രഭാവം ഒപ്പിയെടുക്കുന്ന ഈ വര്‍ണനകള്‍ ആഖാനകലയുടെ 'തന്ത്ര'മാണ്(Technique ).
കവിയുടെയും ചിത്രകാരന്‍റെയും കരവിരുതോടെ വാര്‍ന്നുവീഴുന്ന ഈ വര്‍ണനകള്‍ക്ക് മന:ശാസത്രത്തിന്‍റെ അപൂര്‍വമാനങ്ങളുണ്ട്. കേവലം വര്‍ണനക്കു വേണ്ടിയുള്ള വര്‍ണനകളല്ല കൃതിയുടെ നിര്‍വഹണത്തിലെ ഇന്ധനമാണത്‌. അവയ്ക്ക് ജൈവമായ നൈരന്തര്യമുണ്ട്. ആനുപൂര്‍വിയുമുണ്ട്. വിലാസിനിയുടെ കൃതികളിലെ പ്രവാസത്തി ന്‍റെയും പ്രയാണത്തിന്‍റെയും രഹസ്യഅറകള്‍ തുറക്കാനുള്ള താക്കോല്‍ ഈ വര്‍ണനകളില്‍ നാം കണ്ടെത്തും.
മനുഷ്യബന്ധങ്ങളുടെ കഥ എന്നാണു വിലാസിനി നോവലിനെ നിര്‍വചിച്ചത്‌. മനുഷ്യ 'ബന്ധങ്ങളുടെ' കഥ തന്നെയാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതും. നിറമുള്ള നിഴലുകള്‍, ഊഞ്ഞാല്‍,
ഇണങ്ങാത്ത കണ്ണികള്‍, ചുണ്ടെലി, തുടക്കം, അവകാശികള്‍, യാത്രാമുഖം എന്നീ ഏഴു നോവലുകള്‍. കവിതയും നിരൂപണവും പരിഭാഷയും ചേര്ന്ന് സമ്പന്നമായൊരു സാഹിത്യജീവിതമായിരുന്നു അത്. എങ്കിലും 'നോവല്‍' എന്ന സാഹിത്യരൂപത്തിന്‍റെ തട്ടകത്തിലാണ് ശ്രീ എം കെ മേനോന്‍ നിലയുറപ്പിച്ചത്. വാരികയിലോ മാസികയിലോ തുടര്‍ച്ചയായി എഴുതുവാന്‍ അദ്ദേഹം മെനക്കെട്ടില്ല. നോവലിലെ 'കാല'ത്തെക്കുറിച്ച് നിശിതമായൊരു ബോധം പുലര്‍ത്തിയതിനാല്‍ വായനക്കാരന്‍റെ / വായനയുടെ 'പാരായണകാല'ത്തെ പരീക്ഷിക്കാന്‍ അദ്ദേഹം ഒരുമ്പെട്ടില്ല. ഈ കൃതികളുടെ രചനാകാലം, സാധനാകാലം, ക്രിയാകാലം, കഥാകാലം എന്നിവയ്ക്കൊപ്പം, പാരയാണകാലവും വിലാസിനി മനസില്‍ കണ്ടു
കൃതികളില്‍ ഒഴുകുകയും തളംകെട്ടിക്കിടക്കുകയും ചെയ്ത സമയകാലം, ഭൌതികവും സാമൂഹ്യവുമായ സമയകാലം, മനസ്സിന്‍റെ മാത്രമായ
'അനുഭൂത കാലം'( experienced ടൈം) എന്നിങ്ങനെ നോവല്‍രചനയുടെ ആഖ്യാനകല അനുക്രമമായി വികസിപ്പിച്ചെടുക്കാന്‍ വിലാസിനി ശ്രമിച്ചുവെന്നുവേണം കരുതാന്‍.
കാരണം, വിലാസിനിയുടെ കൃതികളില്‍ 'കഥ' പാത്രങ്ങളുടെ മനസ്സിലാണ് ജനിക്കുന്നത്. അതിനായി ഓര്‍മകളില്‍ കഥ പറയുന്ന രീതി അദ്ദേഹം മെനെഞ്ഞെടുത്തു. വാക്കുകളും
സംഭവങ്ങളും ഒന്നൊന്നായി ഇതള്‍ വിടര്‍ത്തുകയും ക്രമേണ വാങ്ങ്മയശില്‍പം രൂപംകൊള്ളുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ഓര്‍മയില്‍ വാക്കുകള്‍ രേഖകളും ഗതികളുമാണ്. അവയെ സ്ഥലനിഷ്ഠമായി അനുഭവിക്കുക മാത്രമാണ് നാം / വായനക്കാരന്‍ ചെയ്യുന്നത്. ജീവിച്ച വര്‍ഷങ്ങളാണ് മനുഷ്യന്‍ . കടന്നു പോയ കാലത്തിന്‍റെ മീതെ
പാലം പണിയാനും അനുഭവിച്ച കാലത്തിന്‍റെ (past tense ) ഒരംശത്തെ അതിന്‍റെ സൌന്ദര്യത്തില്‍ വീണ്ടും ജീവിക്കുനതിനും മനുഷ്യനുമാത്രമേ കഴിയൂ. കണ്ട കാഴ്ച്ചയെ ഓര്‍മയുടെ വാക്കുകളില്‍ സംഭരിച്ചുവെക്കാനുള്ള കടമ ആ കാലത്തിനുണ്ട്. രേഖാകാലത്തിന്‍റെ പ്രവാഹത്തെപറ്റി ഗൃഹാതുരമാവുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളെയാണ് വിലാസിനിയുടെ കൃതികളില്‍ നാം കണ്ടുമുട്ടുക. നദീതുല്യ നോവലുകളുടെ താളുകളില്‍ താന്‍ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച വാക്കുകളുടെ കുത്തിയൊഴുക്കില്‍ അന്തര്‍ലീനമായ കാലത്തിലൂടെ മനസ്സിലേക്കും മനസ്സില്‍നിന്ന് മനുഷ്യാവസ്ഥയിലേക്കും സഞ്ചരിക്കുകയാണ് ഈ നോവലുകളില്‍ വിലാസിനി ചെയ്യുന്നത്.
വലുപ്പവും നീളവുമുള്ള കൃതികള്‍ എഴുതി എന്നതിനേക്കാള്‍, എഴുതിയ കൃതികളുടെ നീളവുംവലുപ്പവും നമ്മുടെ വായനയെ വികസ്വരമാക്കി എന്നതാണ് ശ്രദ്ധേയം. സത്യത്തില്‍, വിലാസിനിയുടെ നോവലുകള്‍ അതിശയോക്തി നിറഞ്ഞ വര്‍ണനകളുടെ ധൂര്‍ത്തസാമ്രാജ്യങ്ങളാണ്. ഫിക്ഷനിലെ വര്‍ണനയും അതിശയോക്തിയും ഭാവനയുടെ
പ്രകടനപരതയാണോ? കല്പനാവൈഭവത്തിന്‍റെ ധാരാളിത്തമാണോ? കഥയുടെയും നോവലിന്‍റെയും ചിരന്തനരൂപങ്ങളില്‍ വര്‍ണനകള്‍ സാന്ദ്രമായി ഉള്‍ച്ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. ജീവികള്‍ക്കും ജീവിതത്തിനുമുള്ള ത്രിമാനസ്വഭാവം ( three dimentional ) വര്‍ണനകളിലൂടെ കൃതിയുടെ ആത്മാവിലേക്ക് കുടിയേറുകയാണ്‌ ചെയ്യുന്നത്.പ്രകൃതിയുടെയും വ്യക്തികളുടെയും ബാഹ്യവും ആന്തരികവുമായ വര്‍ണനകളില്‍നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുമാറി നില്‍ക്കാന്‍ കഥയ്ക്കും നോവലിനും കഴിയുമോ? പ്രകൃതി സ്വയമേ വരകളും രേഖകളും
ക്ഷേത്ര ഗണിതവുമല്ലേ? പ്രതിഭാശാലിയായ എഴുത്തുകാരന്‍റെ വര്‍ണനയില്‍നിന്ന് ത്രിമാനങ്ങളുള്ള മനുഷ്യപ്രകൃതി രൂപമെടുക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്. രേഖകളിലേക്കും പ്രകൃതിയി ലേക്കുമുള്ള ഭാഷാന്തരീകരണത്തിലൂടെ (transliteration ) നോവലുകളിലെ ആകൃതി വര്‍ണനകള്‍ ഉര്‍വരമാവുന്നു. വൃഥാസ്ഥൂലമെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തില്‍ തോന്നിക്കുന്ന വര്‍ണനകള്‍ സൂക്ഷ്മനിരീക്ഷണത്തില്‍ യഥാര്‍ഥലോകത്തിന്‍റെ അന്തര്‍മണ്ഡലങ്ങള്‍ തുറന്നുതരികയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ആഖ്യാനതന്ത്രവും (technique ) ശൈലിയും (style ) ഏകോപിപ്പിച്ച് കലയില്‍ ദീപ്തിചൊരിയുകയാണ് ഈ നോവലിസ്റ്റ് എക്കാലവും ചെയ്തത്. ഇത്രയും വിശദീകരിച്ചത് വിലാസിനി എന്ന എഴുത്തുകാരന്‍റെ ധൂര്‍ത്ത സാമ്രാജ്യത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശിക എന്ന നിലക്കാണ്.
ഇനി നമുക്ക് 'ഇണങ്ങാത്ത കണ്ണികളിലെ' ഒരു ഖണ്ഡിക വായിക്കാം..." പുഴയിലെ ഇളംപച്ച നിറത്തിലുള്ള ജലം നിശ്ചലമായിരുന്നു. പുഴക്കക്കരെ, പുകക്കുഴലുകളുടെയും തകരം പതിച്ച മേല്ക്കൂരകളുടെയും പുറകിലുള്ള മാമരത്തോപ്പിന്‍റെ നെറുകയില്‍ നിഴല്‍ വീഴ്ത്തിക്കൊണ്ട്‌ ഒരു മുഷിഞ്ഞ വെള്ളമേഘം ആകാശത്തില്‍ ഉറക്കംതൂങ്ങി നിന്നു.
അരിച്ചരിച്ചു നീങ്ങിയ നിഴല്‍ പുഴ മുറിച്ചുകടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ വെള്ളത്തിന്‍റെ നിറം പകര്‍ന്നു. ഇളംപച്ച കടുംനീലയായി.ക്രമേണ നദിയാകെ നീലിമ പൂണ്ടു. കണ്ടാല്‍
പുല്ലില്‍ ഉണക്കാന്‍വിരിച്ച നീലസാരിയാണെന്നു തോന്നും."( പുഴ 'ഉമയും' മേഘം 'ശിവനും' നിഴല്‍ വിഷാദവും നീലിമ 'സതിയും' )
" - ഉമേ ഇവിടെയിരുന്നു ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്കു നോക്കുമ്പോള്‍ കാണുന്നത് നക്ഷത്രംനിറഞ്ഞ നീലാകാശമാണ്. നീലത്താളുകളില്‍ വെള്ളലിപികളില്‍ അച്ചടിച്ച പുസ്തകമാണ് പ്രപഞ്ചം എന്‍റെ മുമ്പില്‍ തുറന്നുവെച്ചിരിക്കുന്നത്.കണ്ണു
ഹൃദ്യമായൊരു സംവേദനക്ഷണത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിന്‍റെ പ്രകാശംനിറഞ്ഞ തീരത്തേക്ക് നമ്മെ മാടിവിളിക്കുകയാണ് വിലാസിനിയുടെ കേന്ദ്രകഥാപാത്രങ്ങള്‍.
'മനുഷ്യപ്രകൃതിയുടെ നാനാര്‍ഥം 'വിലാസിനിയെക്കുറിച്ച് ഞാനെഴുതുന്ന പുസ്തകമാണ്. പ്രസക്തമായ ഏതാനും ഭാഗങ്ങള്‍ ഇവിടെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതില്‍ അവസാന അദ്ധ്യായം കൂടി കാണുക. 'കാല'ത്തെ കടന്നു പോകുമ്പോഴും 'ദേശ'ത്തെ പകര്‍ന്നു പോകുമ്പോഴും മനുഷ്യജീവിതത്തെ വേരോടെ ഇളക്കിമറിച്ച കൊടുംകാറ്റുകളിലൂടെ അദ്ദേഹം സഞ്ചരിച്ചു. വൈക്കം മുഹമ്മദ്‌ബഷീറും ഓ.വി വിജയനും കാലത്തെ മുകര്‍ന്ന രീതിയില്‍നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണത്. ഖസാക്കെന്ന സ്ഥലരാശിയില്‍ തറഞ്ഞുപോയ 'സമയകാലം' അളന്നളന്നു പോകുന്ന വായനക്കാരന്‍ കാലത്തിന്‍റെ ഏകാന്ത തടവ്‌ അനുഭവിക്കുന്നു. തന്ടുവാളങ്ങളിലൂടെ താളംകൊട്ടി പോവുന്ന തീവണ്ടിയും, കരിമ്പനകളുടെ തുറസ്സില്‍ കാറ്റ് പിടിക്കുമ്പോള്‍ ഉയരുന്ന ശബ്ദവും, ഉച്ചവെയിലിന്‍റെ മൃഗതൃഷ്ണകള്‍ മേഞ്ഞുനടന്ന ചെതലിമലയും മന്ദാരത്തിന്‍റെ കൂട് വിട്ടു കൂടുമാറുന്ന ജന്മങ്ങളും വിജയന്‍റെ പ്രതിഭയില്‍ അപാരമായ സാന്ത്വനത്തോടെയാണ് നാം വായിച്ചറിഞ്ഞത്.
കാലത്തെ ആറ്റിക്കുറുക്കി സ്ഥലരാശിയുടെ കൈത്തലത്തില്‍ കുന്നിമണി പോലെ എടുത്തുവെക്കുകയാണ് വിജയന്‍. അരയാല്‍വിത്തില്‍ ഉറങ്ങിക്കിടന്ന മഹാവൃക്ഷം പോലെ 'ഊര്‍ധ്വമൂല'മായി അതവിടെ സാന്ദ്രമായി നിന്നു. ഖസാക്കെന്ന ലഘുനോവല്‍ അനന്തകാലത്തിന്‍റെ പ്രതീതിയായി നമ്മോടൊപ്പം സഞ്ചരിച്ചു.
എന്നാല്‍ കാലത്തെ വിലാസിനി നേരിട്ടത് ഓര്‍മകളുടെ വിഹായസ്സിലാണ്.വാക്കുകളും ഓര്‍മകളും ഇടകലര്‍ന്ന താളുകളിലൂടെ കുത്തുംകോമയും ഖണ്ഡികയും അധ്യായവുമില്ലാതെ നിമിഷങ്ങളെ നീര്‍ക്കുമിള പോലെ ഊതിയൂതി വായനാനുഭവത്തെ കലയുടെ രസതന്ത്രമാക്കുന്ന രീതിയാണ് അദ്ദേഹം പിന്തുടര്‍ന്നത്‌. മനുഷ്യപ്രക്രുതിയെ വിലാസിനി തൊട്ടറിഞ്ഞത് മനസ്സിലൂടെയാണ്. നാം മനസ്സ് കൊണ്ടാണ് കാണുന്നത്, മനസ്സ് കൊണ്ടാണ് കേള്‍ക്കുന്നതും.ആഗ്രഹം, നിശ്ചയം, സംശയം, ശ്രദ്ധ,അശ്രദ്ധ ,സ്ഥൈര്യം,
ലജ്ജ, ബുദ്ധി, ഭയം..ഒക്കെയും മനസ്സാണ്. എട്ടില്‍ ഏഴംശം മനസ്സിന്‍റെ ആഴത്തില്‍ മുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന പ്രതിഭാസമാണ് മനുഷ്യജീവിതം. വിലാസിനിയുടെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ സ്വയം തിരിച്ചറിയുന്നത്‌ മനസ്സിന്‍റെ കണ്ണാടിയിലാണ്.അവര്‍ പരസ്പരം പരഭാഗശോഭ നല്‍കി വായനക്കാരന്‍റെ മുമ്പില്‍ മറകളില്ലാതെ വന്നുനിന്നു. ജീവിതത്തിന്‍റെ സൂര്യശോഭയില്‍ അവര്‍ സ്വയം കണ്ടെത്തുകയും സ്വയംനിര്‍ണയം നടത്തുകയും ചെയ്തു.വിലാസിനിയുടെ കഥാപാത്രങ്ങളില്‍ 'ഉമ' ഉറച്ച തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോള്‍, പണിക്കര്‍ തന്‍റെ കൈത്തെറ്റുകളില്‍ നിന്ന് മോചിതനാകുന്നു. ശശിയും ബിന്ദുവും വിനുവും രാജേശ്വരിയും നിലനില്‍പ്പിന്‍റെ 'choice 'സ്വയം സ്വീകരിച്ചവരാണ്. ഇവരില്‍ പലര്‍ക്കും തങ്ങള്‍ ഏകാകികളാണെന്ന ബോധ്യമുണ്ട്. 'എനിക്ക് സ്നേഹിക്കാനറിയില്ല, ഞാന്‍ തിരസ്കരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു'
ഈ ഏറ്റുമുട്ടല്‍ സ്നേഹത്തിന്‍റെയാണ്.അഥവാ ഒരിക്കലും സഫലമാകാത്ത പ്രണയത്തിന്‍റെ. ഒരന്തരമുള്ളത് 'അവകാശികളില്‍' മാത്രമാണ്. ജീവിതമെന്ന കടംകഥയുടെ പൊരുള്‍ തേടിയ കൃഷ്ണനുണ്ണിയും വിരഹത്തിന്‍റെ വനപര്‍വ്വംകടന്ന രാജിയും പരസ്പരം ഒന്നാവുമെന്ന പ്രത്യാശ നോവലവസാനിക്കുമ്പോള്‍ സ്വാന്തനമാവുന്നു. കപ്പല്‍ച്ചേതം വന്ന നാവികര്‍ തുറമുഖമണയുമ്പോലെ....
മനുഷ്യപ്രകൃതിയുടെ ദുരൂഹമായ ആഴങ്ങളാണ് വിലാസിനി തേടിയത്.കവാബത്തയുടെ 'സഹശയനം'(ജപ്പാനീസ്) സാദിഖ് ഹിദായത്തിന്‍റെ 'കുരുടന്‍ മൂങ്ങ'(പേര്‍ഷ്യന്‍)
ഹുവാന്‍ റുള്‍ഫോയുടെ 'പെഡ്രോപരാമ'(സ്പാനിഷ്)എന്നീ കൃതികളുടെ പരിഭാഷ നിര്‍വഹിക്കാന്‍ വിലാസിനിയെ പ്രേരിപ്പിച്ചത് എന്താവാം? ജീവന്‍റെ കാമനയും
രതിയം മൃതിയും വൈഷയികോത്സവമാകുന്ന ഈ അനന്യ രചനകള്‍ തന്നെ കണ്ടെത്താന്‍ വിലാസിനിക്ക്‌ പ്രേരകമായി വര്‍ത്തിച്ചിരിക്കാം.മരിച്ചിട്ട
വിചിത്രമായ കഥകളാണ് ഈ പരിഭാഷകളില്‍ നാം കാണുക. അയഥാര്‍ഥമായൊരു ലോകത്തില്‍ സ്നേഹിച്ചു തീരാത്തവരുടെ വശ്യസൌന്ദര്യം വിലാസിനിയുടെ കൃതികളില്‍
തുടിച്ചുനിന്നു.സമൂഹ ജീവിതത്തിന്‍റെ വൃഥാസ്ഥൂലമായ ചിത്രീകരണം അദേഹത്തിന്‍റെ എഴുത്തില്‍ ഒരിക്കലും കടന്നുവന്നില്ല. ധാര്‍മികവും സാന്മാര്‍ഗികവുമായ പാഠങ്ങള്‍ നല്‍കി ഈ ലോകം നന്നാക്കിക്കളയാം എന്നൊരിക്കലും അദ്ദേഹം വ്യാമോഹിച്ചില്ല. എന്തിന്, തന്‍റെ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഈ നോവലിസ്റ്റ് ഒരിക്കല്‍ പോലും അനാവശ്യമായി കടന്നുവന്നില്ല. തന്‍റെ 'കാഴ്ച'ക്കും (vision ) 'ദര്‍ശന'ത്തിനും (Intuition ) സ്പര്‍ശക്ഷമമായ രൂപം നല്‍കുന്നതിലൂടെ അനുഭവങ്ങളെ നേരിട്ടുള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ വായനക്കാരനെ ക്ഷണിക്കുകമാത്രമാണ് അദ്ദേഹം ചെയ്തത്.
ജീവിതത്തിനും മരണത്തിനും ഇടക്കുള്ള കൊടുങ്കാറ്റിനെ ഏറ്റുവാങ്ങുക എന്നത് മനുഷ്യനെ സ്നേഹിക്കുന്ന എല്ലാ വലിയ എഴുത്തുകാരുടെയും വിധിയും നിയോഗവുമാണല്ലോ.
( മനുഷ്യപ്രകൃതിയുടെ നാനാര്‍ഥം - ഇവിടെ പൂര്‍ണമാകുന്നു.)
കാലത്തെ ആറ്റിക്കുറുക്കി സ്ഥലരാശിയുടെ കൈത്തലത്തില്‍ കുന്നിമണി പോലെ എടുത്തുവെക്കുകയാണ് വിജയന്‍. അരയാല്‍വിത്തില്‍ ഉറങ്ങിക്കിടന്ന മഹാവൃക്ഷം പോലെ 'ഊര്‍ധ്വമൂല'മായി അതവിടെ സാന്ദ്രമായി നിന്നു. ഖസാക്കെന്ന ലഘുനോവല്‍ അനന്തകാലത്തിന്‍റെ പ്രതീതിയായി നമ്മോടൊപ്പം സഞ്ചരിച്ചു.
എന്നാല്‍ കാലത്തെ വിലാസിനി നേരിട്ടത് ഓര്‍മകളുടെ വിഹായസ്സിലാണ്.വാക്കുകളും ഓര്‍മകളും ഇടകലര്‍ന്ന താളുകളിലൂടെ കുത്തുംകോമയും ഖണ്ഡികയും അധ്യായവുമില്ലാതെ നിമിഷങ്ങളെ നീര്‍ക്കുമിള പോലെ ഊതിയൂതി വായനാനുഭവത്തെ കലയുടെ രസതന്ത്രമാക്കുന്ന രീതിയാണ് അദ്ദേഹം പിന്തുടര്‍ന്നത്‌. മനുഷ്യപ്രക്രുതിയെ വിലാസിനി തൊട്ടറിഞ്ഞത് മനസ്സിലൂടെയാണ്. നാം മനസ്സ് കൊണ്ടാണ് കാണുന്നത്, മനസ്സ് കൊണ്ടാണ് കേള്‍ക്കുന്നതും.ആഗ്രഹം, നിശ്ചയം, സംശയം, ശ്രദ്ധ,അശ്രദ്ധ ,സ്ഥൈര്യം,
ലജ്ജ, ബുദ്ധി, ഭയം..ഒക്കെയും മനസ്സാണ്. എട്ടില്‍ ഏഴംശം മനസ്സിന്‍റെ ആഴത്തില്‍ മുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന പ്രതിഭാസമാണ് മനുഷ്യജീവിതം. വിലാസിനിയുടെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ സ്വയം തിരിച്ചറിയുന്നത്‌ മനസ്സിന്‍റെ കണ്ണാടിയിലാണ്.അവര്‍ പരസ്പരം പരഭാഗശോഭ നല്‍കി വായനക്കാരന്‍റെ മുമ്പില്‍ മറകളില്ലാതെ വന്നുനിന്നു. ജീവിതത്തിന്‍റെ സൂര്യശോഭയില്‍ അവര്‍ സ്വയം കണ്ടെത്തുകയും സ്വയംനിര്‍ണയം നടത്തുകയും ചെയ്തു.വിലാസിനിയുടെ കഥാപാത്രങ്ങളില്‍ 'ഉമ' ഉറച്ച തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോള്‍, പണിക്കര്‍ തന്‍റെ കൈത്തെറ്റുകളില്‍ നിന്ന് മോചിതനാകുന്നു. ശശിയും ബിന്ദുവും വിനുവും രാജേശ്വരിയും നിലനില്‍പ്പിന്‍റെ 'choice 'സ്വയം സ്വീകരിച്ചവരാണ്. ഇവരില്‍ പലര്‍ക്കും തങ്ങള്‍ ഏകാകികളാണെന്ന ബോധ്യമുണ്ട്. 'എനിക്ക് സ്നേഹിക്കാനറിയില്ല, ഞാന്‍ തിരസ്കരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു'
ഈ ഏറ്റുമുട്ടല്‍ സ്നേഹത്തിന്‍റെയാണ്.അഥവാ ഒരിക്കലും സഫലമാകാത്ത പ്രണയത്തിന്‍റെ. ഒരന്തരമുള്ളത് 'അവകാശികളില്‍' മാത്രമാണ്. ജീവിതമെന്ന കടംകഥയുടെ പൊരുള്‍ തേടിയ കൃഷ്ണനുണ്ണിയും വിരഹത്തിന്‍റെ വനപര്‍വ്വംകടന്ന രാജിയും പരസ്പരം ഒന്നാവുമെന്ന പ്രത്യാശ നോവലവസാനിക്കുമ്പോള്‍ സ്വാന്തനമാവുന്നു. കപ്പല്‍ച്ചേതം വന്ന നാവികര്‍ തുറമുഖമണയുമ്പോലെ....
മനുഷ്യപ്രകൃതിയുടെ ദുരൂഹമായ ആഴങ്ങളാണ് വിലാസിനി തേടിയത്.കവാബത്തയുടെ 'സഹശയനം'(ജപ്പാനീസ്) സാദിഖ് ഹിദായത്തിന്‍റെ 'കുരുടന്‍ മൂങ്ങ'(പേര്‍ഷ്യന്‍)
ഹുവാന്‍ റുള്‍ഫോയുടെ 'പെഡ്രോപരാമ'(സ്പാനിഷ്)എന്നീ കൃതികളുടെ പരിഭാഷ നിര്‍വഹിക്കാന്‍ വിലാസിനിയെ പ്രേരിപ്പിച്ചത് എന്താവാം? ജീവന്‍റെ കാമനയും
രതിയം മൃതിയും വൈഷയികോത്സവമാകുന്ന ഈ അനന്യ രചനകള്‍ തന്നെ കണ്ടെത്താന്‍ വിലാസിനിക്ക്‌ പ്രേരകമായി വര്‍ത്തിച്ചിരിക്കാം.മരിച്ചിട്ട
വിചിത്രമായ കഥകളാണ് ഈ പരിഭാഷകളില്‍ നാം കാണുക. അയഥാര്‍ഥമായൊരു ലോകത്തില്‍ സ്നേഹിച്ചു തീരാത്തവരുടെ വശ്യസൌന്ദര്യം വിലാസിനിയുടെ കൃതികളില്‍
തുടിച്ചുനിന്നു.സമൂഹ ജീവിതത്തിന്‍റെ വൃഥാസ്ഥൂലമായ ചിത്രീകരണം അദേഹത്തിന്‍റെ എഴുത്തില്‍ ഒരിക്കലും കടന്നുവന്നില്ല. ധാര്‍മികവും സാന്മാര്‍ഗികവുമായ പാഠങ്ങള്‍ നല്‍കി ഈ ലോകം നന്നാക്കിക്കളയാം എന്നൊരിക്കലും അദ്ദേഹം വ്യാമോഹിച്ചില്ല. എന്തിന്, തന്‍റെ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഈ നോവലിസ്റ്റ് ഒരിക്കല്‍ പോലും അനാവശ്യമായി കടന്നുവന്നില്ല. തന്‍റെ 'കാഴ്ച'ക്കും (vision ) 'ദര്‍ശന'ത്തിനും (Intuition ) സ്പര്‍ശക്ഷമമായ രൂപം നല്‍കുന്നതിലൂടെ അനുഭവങ്ങളെ നേരിട്ടുള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ വായനക്കാരനെ ക്ഷണിക്കുകമാത്രമാണ് അദ്ദേഹം ചെയ്തത്.
ജീവിതത്തിനും മരണത്തിനും ഇടക്കുള്ള കൊടുങ്കാറ്റിനെ ഏറ്റുവാങ്ങുക എന്നത് മനുഷ്യനെ സ്നേഹിക്കുന്ന എല്ലാ വലിയ എഴുത്തുകാരുടെയും വിധിയും നിയോഗവുമാണല്ലോ.
( മനുഷ്യപ്രകൃതിയുടെ നാനാര്‍ഥം - ഇവിടെ പൂര്‍ണമാകുന്നു.)
